Na 20 jaar pleegmoeder te zijn vraag ik me wel eens af waarom ik het volhou en nog steeds zo gemotiveerd ben. Dat is niet omdat de omgeving zo enthousiast is of de dat de pleegzorginstantie zo achter je staat. Als het moeizaam ging met een kind waren er niet zoveel mensen bij wie je even kon klagen. Het steevaste antwoord was: Je hebt er toch zelf voor gekozen?
Ja, je hebt zelf vrijwillig voor die kinderen gekozen... hoe vaak heb ik die zin niet gehoord? En nog wel in allerlei variaties: Je hebt zelf voor die man gekozen... je hebt zelf 5 kinderen genomen.... je bent toch zelf hier gaan wonen.... je hebt zelf die pleegkinderen genomen...
Natuurlijk iedereen maakt keuzes, maar als je de verknoeide kinderen van een ander neemt dan mag daar wel wat tegenover staan. Geld, sympathie, hulp enz.
Er zitten enkele mensen en hulpverleners tussen die dat doen en kunnen, maar de pleegzorginstanties en Jeugdzorg zijn zo kortzichtig en zo vaak kindonvriendelijk. Ze werken met dossiers, niet met kinderen, zij hebben de opleiding gedaan en maken het beleid. Hebben in de meeste gevallen nog niet eens een pleegkind gezien, laat staan opgevoed.
Ze geloven de verhalen dan ook vaak niet. Weten het zo vaak beter en hebben van die onuitvoerbare ideeën. (Hoewel er heel goede begeleiders en gezinsvoogden tussen zitten.)
Al deze mensen die voor de instanties werken, verdienen hun (soms riante) salaris aan het simpele feit, dat deze kinderen bestaan. Pleegouders, die het werk doen, emotioneel er soms aan onderdoor gaan, staan onderaan de pikorde en hebben weinig tot niets in te brengen. Moeten soms een man met een titel dr. erbij halen om de instantie te overtuigen.
Ik vind dat jammer, ben er zelf bijna aan onderdoor gegaan, omdat ik dacht te kunnen vechten tegen een instantie. Gelukkig kwam ik er op tijd achter dat dat niet kan. Zij liggen niet wakker van een beschadigd kind, maar jij wel. Zij hebben de theoretische kennis, jij het echte kind, dat zo wanhopig naar rust verlangt.
Ik vind het jammer als het zo gaat.
Ondanks dat blijf ik er van overtuigd dat het om kinderen in nood gaat en daar gaat mijn hart naar uit. Of het nu onmachtige ouders heeft waar het na een tijd weer naar teruggaat of dat het kind niet meer bij de ouders mag wonen. Zodra ik een telefoontje krijg van Jeugdzorg krijg of ik voor een paar weken/maanden voor een kind wil zorgen, gebeurt er iets met me. Wees welkom kleintje, we gaan er iets van maken!
Een aantal jaar geleden kwam ze in mijn gezin: een meisje van net 10 jaar. Ze keek je niet aan, haar blik was dof. Een half jaar geleden was ze samen met haar jongere broertje uit het gezin gehaald. Ze had op school gepraat met haar beste vriendinnetje. Ze had een gevaarlijk geheim verteld en gezegd, dat ze het aan niemand mocht vertellen: haar broer had sex met haar en haar moeder sloeg en schopte haar elke dag. Haar vriendin beloofde het aan niemand te vertellen, maar kon haar belofte niet houden. Ze had het toch aan haar moeder verteld, huilend en helemaal overstuur: een moeder, die altijd schopte en sloeg en een broer, die sex met je had?
Door de aangifte van de school kwam Jeugdzorg in actie, haalde de kinderen bij de school op en bracht ze in een crisis-opvanggezin. Moeder en broer werden opgepakt, nadat de kinderen in de verhoorstudio van de afdeling Jeugd- en Zedenzaken waren gehoord. Moeder en broer werden opgepakt, verhoord en moesten zich voor de rechter verantwoorden. Ze kregen 2 jaar gevangenisstraf. In het crisisgezin verbleven ze een half jaar. Het was een kind met vreemd gedrag: aan de ene kant erg vrij, niet wetend, wat je bij andere mensen wel of niet kon doen, ze ging haar eigen gang en kon niet leren. Ze leken helemaal niet te begrijpen waar alles over ging.
We maakten vreemde dingen mee: ze wist weinig of niets van het gewone leven: tafel dekken? ze scheen niet te weten wat er allemaal op tafel moest. Tafel afruimen? hoe kreeg je die chaos aan borden, bestek en pannen in de keuken. Ze stapelde maar en liep maar heen en weer. Ze kende weinig soorten voeding, het leek wel of alles nieuw was. In het verkeer fietsen met haar was levensgevaarlijk, ze slingerde van links naar rechts, gaf niemand voorrang en wist niet hoe je veilig op een rotonde moest fietsen. Het leek wel of ze andere verkeersdeelnemers helemaal niet zag.
Een pleegkind heeft in ongunstige omstandigheden bij zijn ouders gewoond en is vervolgens uit huis geplaatst. Op emotioneel gebied, maar ook fysiek kan er van alles misgegaan zijn. Misschien heeft het hem ontbroken aan de basisbehoeften als eten en drinken, genegenheid, warmte en ondersteuning, Misschien heeft hij veel te weinig aandacht gehad en en heeft hij geen vertrouwen meer in volwassenen en kan met hen geen relaties meer aangaan. Het kan ook zijn, dat het kind sexueel misbruikt is of mishandeld en zal het getraumatiseerd zijn. Sommige pleegkinderen zijn ook gehandicapt.
Een pleeggezin moet zich er goed bewust van zijn, dat het verleden van het kind grote invloed heeft op gedrag en handelen. De pleegouders zullen veel geduld, aandacht en uithoudingsvermogen moeten hebben als ze een beschadigd kind opnemen in hun gezin. Het is voor het kind niet goed als de pleegouders na een paar weken al opgeven, omdat ze wat anders verwacht hadden.
Iedereen wil het geluk voor zijn kinderen. Toch blijft vaak het gedrag van het kind naar de buitenwereld balangrijk als graadmeter van het gezin. Het kind moet zich goed gedragen, want anders.. ben ik niet goed genoeg als moeder of vader. Het gedrag van het kind kan een bedreiging vormen voor het mooie gezinnetje, dat men wil zijn. Veel volwassenen vinden kinderen maar onredelijk, koppig en oncontroleerbaar. Als ouders zich boos maken om het gedrag van hun kind zegt dat eigenlijk erg veel van hun eigen kinderachtigheid. Een kind kan niet kiezen om volgens de volwassen regels te spelen. Hij weet in feite niet eens hoe die regels zijn. Een kind voelt zich vrij, vrij om te uiten en te zeggen wat hij denkt en voelt, maar wij zetten daar zo vaak de rem op, omdat we niet echt hebben geleerd respect te tonen voor onze eigen gevoelens. En uit angst voor die gevoelens hebben we ze kinderachtig genoemd.
