Al ruim 4 jaar werk ik -- als Nederlandse -- bij een Duitse pleegzorginstantie. Crisisopvang voor jonge kinderen van 0 tot 5 jaar. Is dat moeilijk? Nee, de kinderen niet, die zijn en reageren hetzelfde als hun Nederlandse soortgenoten.
Wel is de taal moeilijk. Hoe vertel je bepaalde dingen? Wat zijn de woorden voor verwaarlozing, voogd, uithuisplaatsing, enzovoort.
Dat is te leren en ook het kletsen in het Duits ging me steeds makkelijker af.
Ook moeilijk is het verschil in denken; een Nederlander denkt en interpreteert heel anders dan een Duitser.
Bovendien is het hele Duitse systeem hierarchisch: als pleegouder sta je onderaan de pikorde, moet je doen wat de begeleidster zegt, die moet vervolgens weer doen wat Jugendamt zegt.
Vanaf mei heb ik een nieuwe begeleidster, die me, na een aantal gesprekken flink op de zenuwen ging werken. Ook andere pleegouders hadden hier last van.
Als je bij haar zit en ze vraagt het een en ander dan krijg je het gevoel bij de psychiater te zitten. Als ze vragen over het pleegkind stelt, krijg je het gevoel niets te weten en een beginneling te zijn in pleegzorgland.
Toen ik vertelde dat ik wilde stoppen voor hen te werken, omdat ik wilde gaan werken voor een instelling in Kleve, zei ze een paar dingen waardoor ik het gevoel kreeg een leugenaar te zijn, want ik zei dat het heen en weer rijden naar Dusseldorf me teveel werd en ik dus in de buurt wat had gezocht.
Toen ik zei, dat het kleine meisje wat al een jaar bij me was, nu naar een ander crisisgezin zou moeten, kreeg ik door haar antwoord een vreselijk schuldig gevoel: ik moest mijn verantwoordelijkheid nemen ten aanzien van dit kind. Omdat ik wist dat er waarschijnlijk een gezin gevonden was, ben ik gezwicht en heb gezegd dat ik de plaatsing netjes af zou maken inclusief de periode van gewenning aan het nieuwe gezin.
Dat gezin heeft nee gezegd en ging ze er vanuit dat ik met dit kind gewoon door zou gaan tot er een gezin was. Nu kan dat nog maanden of een jaar duren, want de ouders vechten nog steeds voor haar en ze heeft waarschijnlijk FAS.
Toen ik zei dat er eind januari een oplossing moest zijn, luisterde ze niet eens, maar gooide me weer mijn afwezige verantwoordelijkheidsgevoel voor de voeten.
Nu heb ik een mail geschreven dat de kleine meid 12 januari weg moet zijn en dat ze maar een ander crisisgezin voor haar moet zoeken.
Ik werd vandaag door haar gebeld met de woorden teleurgesteld, onverantwoordelijk gedrag enz.
Ik laat me door haar niet manipuleren.
Tja, je gaat het pas zien als je hetzelf doorhebt.
