Boos gedrag en driftbuien

 Het gebeurt niet vaak, dat ik het even niet meer weet. Mijn pleegdochters  gedrag  begint de spuigaten uit te lopen. Ze zoekt voortdurend de confrontatie: met de kinderen, maar vooral met ons. Ze is zeer zelfbepalend en verdraagt totaal geen correctie. Ze gaat dan stampvoeten, krijsen, laat zich vallen, schopt, slaat en bijt iedereen in haar buurt. Ik heb haar gisteren twee keer van me af moeten "slaan" ,omdat ze me bleef schoppen.  Terwijl ze dit doet roept ze steeds, dat haar moeder woensdag komt en haar wel mee zal nemen, omdat iedereen haar pijn doet. En: ik luister lekker niet naar jou, want ik ga bij mijn moeder wonen.

We vragen ons dus af: wat heeft ze in haar hoofd?

Vanmorgen heeft ze dus haar zesde driftbui in een week tijd gehad en we hebben haar in bed gelegd en ze ligt daar nu uitgeput.

Elke keer als ze dan tot rust is gekomen is ze heel aanhankelijk en lief, maar van korte duur.

Een dag later.

Onze pleegdochter heeft 1 driftbui gehad, maar die heeft dan ook meer dan een uur geduurd. Zaterdagmiddag speelde iedereen buiten en hoe ze het voor elkaar kreeg, weet ik niet, maar binnen een half uur was iedereen weg en stond ze dus alleen met haar 'goede'  gedrag. Ze begon keihard te krijsen, dat iedereen terug moest komen en smeet de schommels tegen de palen. We hadden afgesproken, dit gedrag te negeren.
Evenlater schopte ze al krijsend tegen de kliko's, toen dat niets opleverde tegen de tuinstoelen. Die lagen evenlater allemaal door de tuin. Toen dacht ze beter resultaat te hebben en begon met stenen te gooien. Dus moesten we wel ingrijpen en ze mocht kiezen tussen naar haar kamer of gewoon buitenspelen. Deze keuze stond haar niet aan en ze startten een nieuwe krijsbui. Na 10 minuten konden wij daar niet meer tegen en heeft pleegvader haar naar boven gebracht, op haar bed gezet en geprobeerd met haar te praten. Ze leit zich deze keer niet ompraten en krijste maar door. Pleegvader is toen weggegaan met de opmerking: als je uitgeraasd bent, kun je beneden komen.

Ook dat gaf aanleiding om de strijd nog heftiger te maken: ze kwam scheldend naar beneden en begon gelijk met: ik mag zelf weten wat ik doe, ik ben al 7, en ik wil NIET alleen buiten spelen, de andere kinderen moeten ook komen.

Pleegvader zei, dat ze die anderen al weggepest had. Toen begon ze tegen de deur te schoppen en heeft hij haar weer naar boven gebracht en gezegd, dat ze nu niet meer beneden mocht komen. Dat hij haar wel zou komen halen. Dit maakte haar zo woedend, dat ze zich liet vallen en nog zeker 10 minuten de hele boel bij elkaar gegild heeft. Het leek wel een psychose.

We zaten echt even met de handen in het haar, voor zover er nog haar zat ;-)

Daarna  heeft pleegvader haar rustig gekregen, maar ze bleef mopperen.

Amsterdam, Artis en Apenstreken

Ik ben nog nooit in Artis geweest. Het werd tijd dat ik mijn pleegdochter Amsterdam, Artis en Apen liet zien.

  Met de trein naar Amsterdam is al een belevenis op zichzelf. Zeker als je 10 jaar bent en in een gewoon plaatsje in Gelderland woont. Op het moment dat de trein Amsterdam binnenrijdt vraagt ze zich zorgelijk af, of ik de weg wel weet. Die weet ik en ik weet ook dat je geen strippenkaarten meer kunt gebruiken in Amsterdam, dat je in de tram een tijdelijke kaart kunt kopen en dat je daarmee kunt in- en uitchecken. Ze houdt mijn hand vast, want er zijn wel erg veel mensen in Amsterdam. En erg veel treinen ook. In de tram kopen we een kaart en omdat we vergeten in te checken, krijgen we van de kaartverkoper het advies om dat toch maar even te doen. Een kwartier later lopen we Artis in. Helemaal enthousiast ziet ze de kamelen liggen. Ze rent naar het bord en leest me voor waar de kamelen vandaan komen. Kunnen ze niet door het water lopen, dan kunnen ze misschien ontsnappen. Ik denk niet dat ze dat zullen doen, zeg ik. Naarmate we verder lopen en meer dieren zien, wordt ze enthousiaster. Het gaat niet snel, want ieder bord moet gelezen worden en aan mij voorgelezen of verteld worden. Ook de vissen in het aquarium vindt ze interessant. Na 3 uren gelopen te hebben wil ik wel even gaan zitten en vraag of ze niet even in de speeltuim wil spelen. Nou, aarzelt ze, eigenlijk niet, want ik wil echt alle dieren zien hoor. Ze gunt me toch even de rust en gaat spelen. Even later wil ze verder, ze wil de apen nog een keer zien en de krokodillen wil ze zeker zien. Kun je die aaien, vraagt ze.  Het lijkt me verstandig dat niet te doen.

Nadat ze alle dieren gezien en bewonderd heeft, zelfs alle vissen, wil ze nog wel even in het speeltuintje. Op de weg naar de uitgang blijft ze nog even bij de apen staan; de kleine aapjes proberen met hun handje eten uit het water te halen. Kijk, zegt ze, zo doe ik dat ook. Dat klopt, zeg ik, ook jij hebt apenstreken, zo af en toe. 

De terugreis verloopt goed en ik kijk terug op een leuk dagje uit met haar.