maandag

Niet spelen


Sinds twee weken woon je nu bij ons, 4 jaren oud.
Je moeder is ziek heb ik gehoord en ze zag het opvoeden niet meer zitten.
Wat ongelofelijk jammer dat je nu pas bij ons bent, want op alle gebieden loop je achter.
Je praat nauwelijks, wijst alles aan met wat keelklanken.Als ik je niet begrijp dan hoeft het niet meer en stop je met communiceren.
Na deze twee weken merk je wel dat je met woorden met elkaar praat en in contact bent. Op je wijzen en keelklanken reageer ik met korte zinnen: Oh, je bedoelt....
En dan laat ik je een woord of een korte zin nazeggen.
Je vindt dat leuk en doet vreselijk je best het goed te zeggen-
Maar je hebt die mondspieren nog nooit gebruikt en de klanken blijven zo goed als onverstaanbaar.

Tot spelen komt het niet; je loopt heen en weer, zit overal aan en haalt alles uit de kast. Die kasten zijn inmiddels veel leger gemaakt door mij, veel speelgoed heb ik weggezet. Je dag deel ik in halfuurtjes in, waarvan je er toch 10 minuten  ´moet´ spelen.
10 minuten aan een tafeltje met duplo. Soms bouw je snel een stapeltje en zegt dan dat je klaar bent. Nee, spelen is een akelig woord, je weet niet wat het is en je kunt je er zeker nog niet aan overgeven. Nee, niet spelen zegt je hele lijf.  Je voelt je nog zo onveilig, zo angstig en zo alleen...

Ik hoop zo dat je wat tot rust gaat komen bij ons.