Een kind dat moet vluchten

In tijden van oorlog zijn het de kinderen die het meest te lijden hebben. Het verstoort hun leven. In hoeverre ze in staat zijn hun traumatische ervaringen te verwerken hangt af van hun levensomstandigheden en veiligheid na hun vlucht uit de oorlogssituatie.

Alle kinderen die gevlucht zijn hebben traumatische ervaringen opgedaan.Eenmaal in een veilig land worden ze vaak alleen gelaten met hun angst en verdriet en leven vaak geisoleerd in beperkte omstandigheden in een opvangcentrum voor vluchtelingen.
Er is constant lawaai, een gezin van 4 personen slaapt met z´n allen op een kamer. De keuken en sanitaire voorzieningen worden met anderen gedeeld. Meestal is er een gebrek aan speelplekken of een rustige plaats om huiswerk te maken en te leren.
De boosheid en agressie van volwassenen treft vaak de kinderen.

De ouders, vaak zelf ernstig getraumatiseerd, zijn soms niet in staat om hulp en veiligheid te bieden aan hun kinderen. Naast de gevolgen van het trauma worden de kinderen ook nog eens geconfronteerd met een onbekende omgeving, een anderen manier van leven en een onbekende taal.
Door deze druk op kinderen kan het zijn dat de ontwikkeling stagneert of dat eerder verworven vaardigheden verdwijnen. Zichtbaar gedrag is dan vaak agressie of apathie. Deze leer- en gedragsproblemen zijn niet zomaar te verhelpen en kinderen kunnen snel in een sociaal isolement raken.

Creatieve- en speltherapie zijn goede mogelijkheden om kinderen te helpen. In de veilige ruimte van een therapeutische ruimte krijgt het kind de mogelijkheid zich door spel of creativiteit te uiten en hun traumatische ervaringen te uiten en te verwerken.

Pleegkinderen

Pleegkinderen

Het opnemen van een pleegkind in je gezin brengt brengt grote veranderingen met zich mee. Bij gebruikelijke dagelijkse activiteiten worden ineens vraagtekens bij gezet door het pleegkind, omdat hij al deze dingen niet gewend is. Je voelt je op de proef gesteld en dat kan heel lastig zijn. Aan de andere kant biedt het ook de mogelijkheid om naar jezelf te kijken als ouder en je af te vragen of bepaalde regels en gewoontes wel nodig zijn. Het besluit om eem pleegkind op te nemen in je gezin moet ook door je eigen kinderen worden geaccepteerd. Het is dan ook het  beste om alles duidelijk met je kinderen te bespreken, zodat ze een beetje weten wat hun te wachten staat. 

Veel kinderen leven in een thuissituatie, die erg moeilijk is onveilig. Als de ouders de zorg en opvoeding niet aan kunnen, dan krijgen kinderen niet de nodige aandacht en veiligheid, die ze nodig hebben om zich op een gezonde manier te kunnen ontwikkelen. Soms komt er hulp in het gezin,maar soms is het nodig het kind uit het gezin te halen en onder te brengen in een pleeggezin. Soms betekent dat een tijdelijke plaatsing bij pleegouders: het kind kan weer terug naar de eigen ouders als die aan de voorwaarden kunnen voldoen van veiligheid en in staat zijn het kind op te voeden. Maar er zijn ook ouders, die hun eigen leven niet op de rails krijgen en dan wordt er voor het kind een perspectiefbiedende plaats gezocht:

 meestal zal het kind daar wonen tot hij in staat is voor zichzelf te zorgen.

Er zijn ook kinderen, die verslaafde ouders hebben of die te maken hebben gehad met mishandeling of sexueel misbruik. De gevolgen van deze dingen zijn ernstig en kinderen lijden daar erg onder. Pijn, angst, chaos en verwarring. De gevolgen zullen nog lang merkbaar zijn, ook al wonen ze in een veilig pleeggezin. Ze  hebben afwijkend gedrag ontwikkeld en er zal extra zorg en geduld voor deze kinderen nodig zijn. 

Pleegkinderen zijn gewone kinderen, maar met pijnlijke ervaringen en ze hebben speciale zorg nodig. Ze komen uit moeilijke gezinssituaties en weten vaak niet eens wat een normaal gezinsleven is. Vaak hebben deze kinderen vreemde gedragspatronen ontwikkeld om te overleven. Voor hen is het moeilijk om te wennen en zich aan te passen aan een gewoon gezin. Vreemd gedrag is dan ook geen onwil, maar een signaal. Het is een kind in nood. 
Het contact met de eigen ouders moet worden gehandhaafd, omdat het , ondanks alles, de ouders blijven. Het kind krijgt zo ook een realistisch beeld van zijn eigen ouders. En ouders zijn een deel van hemzelf, zijn wortels. 
Voor pleegouders is het belangrijk om een goed contact met de ouders van hun pleegkind te hebben en zoveel mogelijk met hen samen te werken. Dit komt het kind ten goede.

Kinderen spelen

Om te kunnen begrijpen hoe de wereld in elkaar zit is het nodig, dat een kind dat ontdekt door te spelen. Op die manier leert het kind zijn eigen mogelijkheden en onmogelijkheden kennen, het leert hoe andere mensen en kinderen op hem reageren, het leert regels, oorzaak en gevolg, hoe dingen in elkaar zitten, maar ook hoe bepaalde dingen niet kunnen. Niet overal wordt het belang van spelen erkend. Er zijn mensen, die zien spelen als het tegenovergestelde van werken: spelen betekent niets, heeft geen nut. Het is maar spel, totaal onbelangrijk. Ik wil laten zien, hoe belangrijk spelen is voor een kind. Spelen is leren voor een kind en het is belangrijk, dat de volwassenen om hem heen hem daarin steunen en de gelegenheid bieden. 

Wat is spelen?

Er is niet speciaal een definitie van spelen, meer een omschrijving. Dat is ook niet verwonderlijk, als je ziet, dat het spelen van een kind in iedere fase in de ontwikkeling van een kind anders is. Toch zijn er een paar begrippen, die je steeds tegenkomt: spelen is een positieve beïnvloedt het kind positief, een kind is actief betrokken bij het spelen, is er met zijn hele wezen mee bezig, de manier waarop een kind bezig is, is zonder regels, hij doet en ontdekt en de aandacht is gericht op het proces (het doen) en niet op het eindproduct.

Dat het spelen veel plezier geeft, merk je al door intensieve manier, waarop een kind er mee bezig is. En als iets hem lukt, geeft dat een blij gevoel. Ze kunnen volledig ingaan op het spel, laten zich meestal niet afleiden, ze willen vaak niet stoppen met spelen.

Spelen is leren.

Een spelend kind leert veel over zichzelf en over de wereld om hem heen. Door steeds weer opnieuw te proberen op de bank te klimmen neemt het kind actief deel aan de wereld en leert door vallen en opstaan, hoe hij er het beste op kan klimmen en wanneer hij er dreigt af te vallen. Hij krijgt beheersing over zijn lichaam, dat leidt tot gevoelens van: Ik kan het! Dit leidt tot een positief zelfbeeld en geeft hem ook controle over stuaties. Het leert een kind wie hij is en wat hij kan. Een kind verschuift de activiteiten voortdurend om optimaal plezier te hebben: de ene keer is het klimmen op de bank heel belangrijk en wordt dit steeds herhaald een andere keer laat hij zich er steeds afvallen. En heeft ook daar plezier in. En al weet een kind dat niet, hij heeft wel de wet van de zwaartekracht ontdekt. Verder ontdekken ze aan spel, wat ze leuk vinden of juist minder leuk, wat ze blij of gefrustreerd maakt.

Spelen en gevoelensDoor spelen leert het kind ook zijn gevoelens uiten. Daar is op dat moment vrijwel geen taal voor nodig. Je ziet het al aan de manier van spelen, dat een kind plezier heeft of dat, als het niet lukt, een kind leert met zijn frustratie om te gaan. Gewoon nog een keer proberen! Hij ontwikkelt uithoudingsvermogen door het steed opnieuw te proberen. Spelen is ook belangrijk voor de sociale ontwikkeling: door te spelen met of naast andere kinderen, wordt het kind zich bewust van het gedrag van andere kinderen, maar ook wat een ander kind niet leuk vindt of juist wel. Er is door spel interactie tussen kinderen, ze leren vaardigheden door te zien wat de ander al kan en het ook te gaan proberen.

ConclusieDoor te spelen ontdekt het kind de wereld om hem heen. het leert te reageren op gebeurtenissen en het leert zich te concenteren, handelingen te onthouden en vaardigheden, die nodig zijn om onafhankelijk nieuwe situaties aan te gaan. Alles wat hij ook nodig zal hebben op school.

Hechtingsproblemen en prinsessengedrag

Mijn pleegdochter is een mooi meisje en dat weet ze ook. Maar ze laat me duidelijk merken dat ze mij niet nodig heeft.

Ze vertoont aangepast gedrag, weet inmiddels hoe ik ben en wat ze van me kan verwachten en handelt daar meestal naar, behalve in nieuwe situaties. Ze neemt nog steeds graag de leiding van het gezin van me over of regelt mijn leven.

Of als pleegvader een dag mijn werk overneemt begint alles opnieuw: kan ze ineens niet meer achterop de fiets klimmen, weet ze ineens niet meer dat zij 's morgens met de andere pleegdochter de tafel moet dekken, weet niet meer hoe ze dat moet doen, enz.

Ze maakt naar onbekenden, maar ook bekenden een charmante indruk. Ze treedt de kamer binnen en ,,presenteert zich,,. Ze weet de aandacht te krijgen van iedereen. Mensen zijn snel vertederd als ze haar zien. Als haar wat gevraagd wordt geeft ze niet gewoon antwoord als een kind van 6, maar ze trekt haar lippen strak, kijkt in de lucht of langs de mensen, slikt nog eens en zegt dan meestal iets, dat nergens op slaat.

Prinsessengedrag: Ze treedt de kamer binnen, glimlacht en stelt zich altijd netjes voor. Haar basishouding is: iedereen, die hier komt, komt natuurlijk voor mij.

Ze is niet aanhalig, hoeft niet op schoot, mijdt lichamelijke aanraking. Gaat alleen tegen me aanzitten als anderen moeten zien hoe lief ze is. Als je haar optilt hangen haar benen slap naar beneden. ( eigen kinderen klemden hun benen om mijn middel)

Ze heeft mij niet nodig, vraagt alleen hulp als dat aandacht oplevert en dat is dan meestal negatief.

Als een ander kind aandacht heeft gehad of is gecorrigeerd, wil zij dezelfde aandacht,bv ze gaat zeer langzaam eten als je een ander kind een compliment hebt gegeven, omdat die door heeft gegeten. Als ze onder het eten even niet mag kletsen, vallen ineens haar mes en vork op de grond of haar beker melk valt om.

Controle: Als in de kamer speelt komt ze elke paar minuten kijken wat de anderen doen, wat ik doe, wat ze allemaal mist. Als dat door mij gestopt wordt,

 moet ze ineens 3 keer achter elkaar naar de wc. Bij het buiten spelen is ze nooit echt geconcentreerd op het spel, maar op wat gebeurt er binnen.

Ze kan redelijk goed samenspelen met pleegdochter van dezelfde leeftijd, maar als het haar uitkomt beschuldigt ze haar ook van van alles. Dit is meestal niet waar en wederzijds.

Regels zijn er om te overtreden en als ze betrapt wordt, dan houdt ze zich van de domme.

Soms neemt ze iemand mee uit haar klas, maar gewoon samenspelen zie ik weinig, ze wil bepalen wat er gebeurt en hoe het gaat. Of ze haakt af en wil alleen iets doen of het vriendinnetje wordt gebruikt om tegen mij samen te spannen. Of er wordt gedreigd met: als jij dat niet wil doen dan mag je nooit meer komen.

Ze kan hele domme vragen stellen, waarschijnlijk gewoon om de aandacht. Dit irriteert vooral de oudere kinderen.

Ik heb soms de indruk, dat er constant een machtsstrijd gaande is tussen pleegdochter  en mij. Heel subtiel en heel geraffineerd. De meeste mensen zien dat niet en geloven het zelfs niet. Een strijd die ik altijd verlies als ik niet de enigszins autoritaire houding aanneem en haar laat merken, dat ik haar lief vind, maar dat er met mij niet onderhandeld wordt en dat ik het voor het zeggen heb. Dit werkt goed bij haar, ze vertrouwt me en ze neemt zaken, die ik haar leer van me aan.

Manipulatie: Ze speelt graag mensen tegen elkaar uit, in ons gezin lukt dat niet (meer) zo goed, maar verlegt haar mogelijkheden. Als ze bij oma en opa heeft gelogeerd en wat speelgoed/kleren heeft gekregen, zegt ze tegen oma: laat het maar hier, want de andere pleegdochter maakt alles van mij kapot of kwijt. Nee, pleegmoeder let daar niet op. Of oma komt met de vraag of ik een lijstje wil maken van de dingen die mijn kleindochter wel lust, want het arme kind lust bijna niets.

Thuis eet ze alles, vindt alles lekker, eet zelfs olijven en allerlei aparte dingen.

Ik kan haar eigenlijk niet op straat laten spelen, want ze spreekt iedereen aan of zorgt, dat ze de aandacht krijgt van voorbijlopende mensen. Ze valt ineens of is ineens bang voor de hond.

School: Ze heeft net haar eerste rapport, alles is voldoende tot ruim voldoende. Ze leest al heel goed en heeft ook het rekenen door. De juf heeft gemerkt, dat ze haar goed moet laten merken, dat zij het voor het zeggen heeft in de klas. Ze doet haar best, concentratie is niet optimaal, maar ze neemt de dingen snel op. Ze gaat te snel en te vaak van haar stoel af.

Ik heb een aantal keren gezien, dat ze de aandacht trekt van jongens uit groep 7-8 Ze hangt aan hen of gaat hen uitdagen door ze een schop te geven. Ze noemt dit: de jongens stoeien met mij.

Als er iets gebeurd is of kapot is gemaakt heeft ze het nooit gedaan.

Pamperen

Je kunt wel zeggen dat ik al 34 jaar aan het pamperen ben. Vanaf de geboorte van mijn eerste kind tot op de dag van vandaag zijn er maar weinig periodes geweest dat ik geen luiers hoefde te verwisselen. Hoewel ik de eerste 4 kinderen in de gewone luiers heb gehad.
Dus 3 keer in de week een luierwas gedraaid.
Pampers waren duur en volgens mij waren er nog maar weinig ouders die geen gewone luiers gebruikten.
Of ik het al zat ben? Nee, nog niet. Het hoort, net als een volle wasmand, bij het verzorgen van kleine kinderen. En dat is zo leuk! Vind je ook niet?

De volle wasmand

Vandaag ben ik dankbaar voor de volle wasmand, las ik vandaag. En ja, ik ben dankbaar voor elke volle wasmand. De was is leuk om te doen, je beseft hoe rijk je bent met zoveel kleding, een wasmachine en de zekerheid dat het allemaal weer schoon zal worden. De strijd tegen de wasmand is iets wat ik graag doe. En jij?