Na 24 jaar pleegzorg zit ik vaak te denken over alles wat ik met de kinderen, de pleegzorgwerkers en voogden heb beleefd. Ik vond een verslag van een informatieavond van de pleegzorginstantie. Die avond kregen we wat veranderende regels te horen. Allereerst moesten de ouders voortaan gezien worden als de hulpvragers. Zij mochten vanaf die tijd ook meepraten over het kind tijdens de kindbesprekingen. Met de pleegouders, de pleegzorgwerker en de ortho-pedagoog.
Hoewel ik er voor ben dat uithuisgeplaatste kinderen contact hebben met hun ouders, vond ik het veel te ver gaan om hen te promoveren tot hulpvrager. Lees mijn aantekeningen:
Er valt over de info-avond veel te zeggen.
Ik viel van de ene verbijstering in de andere.
Tijdens dat gespreksgroepje hoorde ik dat het nu in de pleegzorg ook in de eerste plaats om de ouders gaat, in plaats van het kind. De kinderbescherming wordt in de wandelgangen al ouderbescherming genoemd, de Jeugdhulpverlening staat wat betreft het beschermen van kinderen ook al niet hoog aangeschreven en ook nu gaat het in de pleegzorg dus om de ouders; de cliënt met zijn HULPVRAAG.
Wie bedenkt zoiets? Hebben de ouders van J een hulpvraag? Welnee, vader is alleen pissig, dat hij zijn sexspeelgoedje kwijt is, moeder ontkent elke betrokkenheid. En wij zien al 7 jaar het lijden van dit kind, de schade, die deze cliënten hebben aangericht bij hun eigen kind.
Het zijn de kinderen, die schreeuwen om hulp, niet die cliënten.
Moeten deze ouders meedraaien in een cliëntenteam, om mee te praten over het welzijn van het kind. Het welzijn wat ze nooit voor ogen hebben gehad?
De moeder van A. heeft ook geen hulpvraag, zij zit in haar stoel te wachten op de dingen die komen gaan. Als ze geen auto van haar eigen vader had gekregen is het nog de vraag of ze ooit bij A. op bezoek zou gaan.
C is zo verwaarloosd, dat ze ondervoed was toen ze geplaatst werd, al een paar keer longontsteking had gehad en een jaar lang heeft gegild en gekrijst bij elke verandering uit pure angst. Natuurlijk kan men haar moeder een onmachtige cliënt noemen, maar zelfs nu heeft niemand haar ooit verteld wat de gevolgen zijn van ernstige verwaarlozing, of het verband met het grenzeloze gedrag en verwaarlozing in de kindertijd. En vergeet niet dat zij op haar 11e weer bij moeder kwam en ook toen weer verwaarloosd werd, zeker op pedagogisch gebied. Ik heb daar meer van gezien en gehoord, dan de hele hulpverlening bij elkaar.
Moeder heeft, voor de uithuisplaatsing, de opdracht gekregen om ergens naar toe te gaan waar zij hulp zou krijgen en hulp om te leren een kind te verzorgen. Omdat zij dat weigerde, is het kind uithuisgeplaatst. Zij had dus geen hulpvraag.
Natuurlijk hebben wij ook ouders over de vloer gehad, die wel degelijk een hulpvraag hadden, maar dat is een zeldzaamheid: we hebben 3 maanden voor een baby van een half jaar gezorgd. Moeder had een postnatale depressie en was bang, dat ze daardoor niet goed voor hem kon zorgen. Maar ik kon aan de baby merken, dat ze heel erg goed voor hem had gezorgd. We hebben ook samen een bezoekregeling bedacht, van twee keer inde week bij mij thuis tot 3, 4 keer per week een dag met haar mee. Tot ze het na 3 maanden weer zag zitten. Het was dan ook heel goed hem weer terug te geven.
Ik wil niet ontkennen, dat ouders, hoe dan ook, belangrijk blijven voor het kind en ook dat ze zo goed en zo kwaad als dat gaat betrokken moeten blijven bij hun kind, maar, dat het bij de pleegzorg nu zo is, dat het gaat om de cliënt met zijn hulpvraag, vind ik echt te gek voor woorden. Het is verschrikkelijk, dat het kind gedegradeerd wordt tot hulpvraag. Zo blijft hij het lijdend voorwerp, inplaats van het onderwerp.
Verder zat mijn man bij het groepje over de matching. Ook daar bleek, dat het nog niet eens in de computer zat, terwijl er al jaren programma's zijn voor zoiets als matching.
En dat er nog steeds pleegzorgwerkers zijn, die voor het pleeggezin bepalen, dat ze nu maar even rustig aan moeten doen en een poos geen bijplaatsing krijgen.
Vraagje: zou het voor de plannenmakers van de pleegzorg niet goed zijn een poosje mee te draaien met een gezinshuis of zelf een jaartje pleegouder te zijn?
