Voor eeuwig en altijd

Vorig weekend kregen we een telefoontje van de pleegzorginstelling: Zouden we het kunnen voorstellen dat het 2 jaar jongere broertje van Matt ook bij ons geplaatst zou worden en wel op korte termijn.
Daar hadden we al samen over gepraat, omdat ik wist dat het ook met hem niet goed ging.
We hebben ja gezegd en 2 dagen later kwam de auto met Corné en heel veel spullen.
Een vrolijk en guitig jongetje van bijna 5 jaar. Toen de jongens elkaar zagen, vlogen ze elkaar in de armen en lieten elkaar zeker een paar minuten niet meer los.
Corné zei: Ik kom hier ook wonen, bij jou!!
Matt: Voor eeuwig en altijd? Mag dat Els, mag hij hier ook eeuwig blijven?

Al is eeuwig erg lang, ik heb ja gezegd. Wat een blijdschap, wat een geluk.
En ondanks de verhalen uit het vorige pleeggezin, dat ze niet met elkaar overweg zouden kunnen, spelen ze steeds samen. Vol plezier en vol fantasie.
Ik kan soms anderhalf uur in de tuin zitten, terwijl die twee buiten spelen. Ze klimmen in de klimboom, ze schommelen, spelen in het huisje of sluipen door de tuin en spelen verstoppertje.

Van onthechting en aandacht willen hebben

Ik tref mijn buurvrouw bij haar voordeur. Ze geeft de bloempotten, die alweer vol prachtige voorjaarsbloemen staan, water. We hebben elkaar al een poos niet gezien en beginnen dus wat nieuwtjes uit te wisselen.
Ze zit niet lekker in haar vel en heeft het de laatste tijd gewoon veel te druk. Ze valt van het ene feest in het andere, grote familie in de buurt, dus je bent haast wel verplicht om naar ieder feestje te gaan.

Terwijl we zo aan het praten zijn komt Matt erbij staan. Erbij? Nee, hij gaat tussen ons in staan. En neemt gelijk het gesprek over.
Ik duw hem rustig naar links, en zeg tegelijkertijd, dat hij niet tussen ons in moet gaan staan.
Hij kijkt me boos aan en zegt: Buurvrouw, mag ik een keer bij jou spelen? Ik ben nog nooit bij jou binnen geweest. Ze zegt: Je komt maar een keer mee als Els bij mij koffie komt drinken.
Nee, ik wil alleen bij jou zijn, zonder Els.

Ga nu maar verder spelen, zeg ik, de buurvrouw praat met mij.
Nee hoor, zegt hij, ik praat nu met haar. En hij gaat weer tussen ons in staan.
Voorlopig kan het niet, zegt ze, ik moet steeds weg.
Waar ga je dan heen? Dat gaat je niets aan, zegt ze. Gelukkig het goede antwoord.

Nu gaan spelen, zeg ik en duw hem een beetje in de richting van de tuin.
Nee, zegt hij, en blijft staan. We kletsen nog even en ik ga door de voordeur naar binnen.

Matt wil mee naar binnen, maar ik heb net op tijd de deur dicht en zeg door de brievenbus: Ga maar verder spelen in de tuin. Ik hoor hem nog een paar minuten luid mopperen, daarna begint hij toch weer te spelen.

Van treinen, overwegen en ongelukken

Spelen kan hij wel, die pleegzoon van ons.
Het liefst wil hij natuurlijk pleegvader helpen met klussen.
Of dat ze samen gaan voetballen aan de overkant van de straat.
Daar is een voetbalveldje, heel handig.

Een rails bouwen kan hij ook goed.
Als die rails er eenmaal ligt, komen de treintjes erop, maar ook de auto's moeten over de overweg.
Dat is een serieuze aangelegenheid:
 eerst een auto, dan de trein en dan weer een auto.
Soms botst de trein tegen een auto die had moeten wachten en toch doorreed.
Het echt leven wordt nagespeeld.

Hij heeft goed overzicht en goed inzicht!

Van kaartspelen en aandacht

Hoewel onze pleegzoon heel goed alleen spelen kan, is het natuurlijk leuk om samen met je pleegvader een kaartspel te doen. Hij is nog geen 7 dus langzaamaan wordt het spelletje 'pesten' aangeleerd. Elke ronde een regel erbij. Matt geniet er zichtbaar van. Hij giert van het lachen als hij een joker kan opgooien en pleegvader moet 5 kaarten pakken.

Als hij wint weet hij niet hoe hij zijn blijdschap moet uiten, hij danst en klapt in z'n handen.
Hoewel veel pleegkinderen niet tegen hun verlies kunnen, vanwege het vele verlies dat ze al geleden hebben, is Matt ook een goede verliezer. Hij is zelfs blij voor pleegvader als die wint.

Het laatste spelletje wordt door Matt gewonnen. Dat wordt zo stiekum geregeld door pleegvader. Tenslotte moet je positief eindigen, wil hij de volgende keer weer gemotiveerd zijn om mee te doen.
Hij vindt het heerlijk om samen iets te doen.
Het moeilijke voor hem is dat hij dan eigenlijk niet meer wil stoppen met het spel. Het geeft hem zoveel aandacht, die hij altijd heeft moeten missen, dat dat niet mag stoppen.

Als we duidelijk aangeven hoelang hij mag spelen en waarschuwen als het laatste spel begint, dan gaat het beter. Maar het blijft moeilijk.

Van feesten en feesten

In het Duitse dorp waar we wonen woont nog een Nederlands stel. Met pleegkinderen. We zijn elkaar bij 'toeval' tegengekomen een paar jaar geleden. Het klikte meteen, hoewel we ongeveer 15 jaar ouder zijn en werkelijk totaal anders in het leven staan. Wij geloven in God en Zijn leiding, zij zijn zonder God en kerkelijke traditie opgegroeid. Doordat wij de kerk en de traditie de rug hebben toegekeerd, hebben we alleen ons geloof in God overgehouden. Het fijne is dat we goed met elkaar overweg kunnen. Dat is ook wat je nodig hebt als mens.

Gisteravond hebben we bij hen gegeten en Matt mocht bij hen een nachtjes slapen, want hij kan goed overweg met hun 5-jarige pleegzoon. Tijdens de maaltijd heeft hij me wel 10 keer gevraagd of wij wel naar huis gingen als het eten op was, want hij moch er logeren en wij niet.

Wij gingen om half 10 weg en vanavond om half 7 waren we er weer om samen met hem en onze vrienden naar een Paasvuur te gaan. Een Duits gezin had een Paasvuur-feest georganiseerd en de kinderen mochten mee.

Om kwart over 9 gingen we naar huis. Matt ging zonder protest mee. Ik bracht hem naar bed en zei tegen hem, toen ik hem toedekte: Ik he je zo gemist. Hij lachte en zei: Ik heb jou ook zo gemist, maar het was heel leuk om te logeren.

Ik ben zo blij met deze jongen.