donderdag

Zorgen van een pleegkind


Twee weken geleden kwam Matt ons leven binnenwandelen. 6 jaar oud, bijna 7. Het ging niet meer in het pleeggezin waar hij, samen met zijn jongere broertje geplaatst was.
Er was ruzie met de eigen kinderen en hij voelde zich doodongelukkig.
Hij wilde niet meer naar school, niet meer spelen en lachte niet meer.

Hij is nu bij ons, geen concurrentie meer met andere kinderen en omdat wij al heel wat jaren pleegouder zijn, vallen we niet meer om van een beetje vreemd, moeilijk of bizar gedrag. Iets wat hij nog niet echt laat zien. Hij is zeer zelfbepalend. Laat nog niet echt voor zich zorgen. Logisch natuurlijk, als je weer eens bent verhuisd naar andere ouders en een nieuwe start moet maken op school. Maar hij praat wel veel.

Hij vertelde dat hij nu 4 moeders heeft. 4?? Ja, mama J. en toen heb ik nog bij een andere papa en mama gewoond, en toen bij papa en mama in W.  en nu bij jullie.
Ik leg uit dat zijn eigen mama ook zijn echte mama is. De andere moeders zijn pleegmoeders. Ja, maar als je nog zo klein bent is dat natuurlijk ook mama op een gegeven moment.

Vandaag kwam hij er achter dat wij ook kinderen hebben, maar dat die groot zijn en voor zichzelf kunnen zorgen. Ook zijn wij opa en oma van de twee jongens van onze dochter en schoonzoon.

Daar moest hij even over nadenken. Dus jullie zijn al heel oud? Als je opa en oma bent dan ben je oud.
Nou, niet heel oud, een beetje oud.
Els, zegt hij ineens, waar ga ik dan heen als jullie dood zijn?

Ach jongen, ik hoop nog lang niet dood te gaan, zo oud ben ik nog niet hoor.
En als het zo ver is dan zorgt mevrouw B. ervoor dat je weer leuke nieuwe pleegouders krijgt.

Ach jochie, wat een zorgen. Als je 6 jaar bent zou je zorgeloos moeten kunnen leven.