Even klagen over een onderwerp wat zich steeds herhaalt, vooral bij een hechtingsstoornis. Onze pleegzoon van bijna 6 gaat elke dag naar de Kindergarten. Hij heeft daar een juf die vooral erg veel medelijden met hem heeft. Door ziekte in de eerste levensjaren, onmacht van moeder en een mishandelend pleeggezin heeft hij het een en ander in de halen, ook op lichamelijk gebied. Dat doet hij graag, althans bij ons. We hebben een grote tuin met klim- en klautermateriaal en het oefenen geeft hem plezier. Vanmorgen ging hij met spierpijn in zijn kuiten naar school. Net kom ik hem halen en de juf moest me iets vertellen: Hij had vanmiddag vreselijke pijn in zijn knie. Toen ik hem op schoot nam en vroeg: Wat is er dan? begon hij hartverscheurend te huilen. De rest van de middag heeft hij bijna niet kunnen lopen, hij zakte door zijn knie. Nee er is hier niets gebeurd, hij zei dat het van het klimmen kwam, gisteren. Ik wist genoeg, prettig weekend en we gingen. Buiten liep hij normaal naar het hek, tot er een andere moeder langs kwam, hij zakte door zijn knie en begon te snikken. Pffff, ik voelde me helemaal in de stress schieten. Ik wilde eigenlijk zeggen, dat hij een toneelstukje speelde, maar bedacht ineens iets anders: Ik zie dat het heel erg is met je knie, je moet straks maar even op je bed gaan liggen tot het over is. Hij snikte nog wat na, begon normaal te lopen en had weer gewone dagelijkse dingen te vertellen. Dit uitspelen en het reageren op medelijden van de juf is bij pleegouders wel herkenbaar, denk ik.
