zondag

Een narcistisch heerschap

Ik zit een kwartier met mijn pleegdochtertje van 15 maanden in de fietsen- en kinderwagenafdeling van de trein als er in Wesel een man en een vrouw instappen. Zo te zien een stel. Ze zijn nog niet zo heel oud, ik schat een jaar of 55/60. De man heeft een rollator en heeft duidelijk last van zijn linkerheup. Toch komt hij zeer zelfverzekerd over. Hij gaat zitten en schuift zijn rollator opzij en wijst naar de plek naast hem, gebiedt zijn vrouw daar te gaan zitten. Ze doet het en ik zie dat ze strak voor zich uitkijkt. De man slaat zijn arm om haar schouder en duwt met zijn hand in haar bovenarm. Even trekt ze met haar gezicht en ze schuift wat dichter naar hem toe. Ze blijft voor zich uitkijken, duidelijk onzeker met de hele situatie. Hij begint tegen haar te praten en moet steeds lachen om zijn eigen verhaal. Kijkt of zij ook lacht, zijn hand duwt steeds hard in haar bovenarm. Af en toe kan ze een klein lachje tevoorschijn toveren, verder blijft ze strak voor zich uit kijken.
Mijn pleegdochter krijgt intussen genoeg van het zitten in haar buggy en ik probeer haar zoet te houden met een koekje. Na een paar hapjes gooit ze het laatste deel op de grond. De man ziet dit, hij stopt met praten, staat op, pakt het stukje koek en stopt het in de mond van mijn pleegdochter. Hij zegt: Opeten, zoiets gooi je niet op de grond. De vrouw kijkt me aan, haar handen openen zich even alsof ze sorry bedoelt.
Het ging allemaal zo snel dat ik zelf verbijsterd ben en me afvraag wat er nu gebeurde. De man gaat verder met zijn verhaal en lacht om zichzelf. De vrouw kijkt naar de grond en probeert de onder de grip van haar man uit te komen.
Ze zal daar zeker een flinke blauwe plek hebben. Och, waarschijnlijk zit ze onder de blauwe plekken.
Een paar minuten later stappen ze uit. Mij achterlatend met de vraag: Waar was ik nu getuige van? Waarom liet ik toe dat hij zich met mijn kind bemoeide?
Waarom is deze vrouw nog bij hem?

woensdag

Afgewezen



Wat gaat er in een kind om als je vader en moeder je alleen laten?
Als je uren in de vieze luier ligt?
Als je zolang hebt gehuild dat je niet meer kunt?
Als je er achter bent gekomen dat ouders volkomen onbetrouwbare mensen zijn.
En je het dus helemaal zelf zult moeten doen in je leven.
Afgewezen!
Wat gaat er in een kind om als je dan naar andere ouders gebracht wordt?
Natuurlijk zijn deze mensen onbetrouwbaar en je gaat in verzet.
Je schopt en slaat.
Je gooit je eten op de grond.
Je maakt alles stuk wat voor handen ligt.
Zo erg dat je weer naar andere ouders gebracht wordt.
Afgewezen.
Deze mensen zijn best lief voor je, maar je hebt goed onthouden dat volwassenen onbetrouwbaar zijn.
Vroeg of laat moet je iets eten wat je niet wilt, vergeten ze je, mag je nergens aankomen.
Gelijk maar beginnen, dat lijkt je het beste.
Je gooit met speelgoed en bezeert je pleegmoeder.
Je weigert te eten, spuugt het uit als ze je toch een hap in je mond weet te krijgen.
Je schopt en knijpt je pleegmoeder en speelt de familieleden tegen elkaar uit.
Je klimt uit bed en wil niet slapen.
Je maakt het je pleegouders onmogelijk om ook maar iets voor je te kunnen betekenen.
Ze zijn radeloos en je wordt weer weggebracht... naar andere pleegouders.
Weer afgewezen! Zie je wel? Zo zal het altijd gaan.

Je gaat naar je derde pleegouders.
Van deze mensen hoef je niet te eten, dus ook niet te vechten.
Van deze mensen hoef je niet te drinken, dus ook niet te vechten.
Na een dag kreeg je honger en dorst en nam toch stiekum wat.
Niet te opzichtig, want volwassenen zijn onbetrouwbaar, dat wil je niet vergeten.
Ze lijken je te mogen, spelen met je en laten je in bed spelen, je hoeft ook niet te slapen.
Als je even je hoofd op je Teddybeer legt, val je in slaap.
Langzamerhand kom je tot rust, soms moet je wel iets wat je niet wilt of mag je iets niet doen, ze laten je schreeuwen en boos zijn en.. ze nemen je op schoot en zeggen dat je best boos mag zijn, maar dat sommige dingen wel moeten en sommige dingen niet mogen.
Eigenlijk zijn ze best lief... nee, niet vergeten hoe onbetrouwbaar volwassenen zijn.

Je gaat naar Kindergarten: wat een ruimte, wat een lekker eten en een prachtige buitenspeelplaats.
De volwassenen zijn ook erg lief, maar ze weten je toch op de een of andere manier zover te krijgen dat je doet wat ze willen. Je voelt het verzet in je opkomen en na een paar weken ontplof je bijna.
Je slaat andere kinderen, je schopt de leidsters en je verdraagt geen NEE!
Ook bij je pleegouders blijf je in verzet.
Nu had je toch bijna je wantrouwen laten varen en je overgegeven aan de zorg van volwassenen.
Niet doen, ze zijn onbetrouwbaar, dat weet je toch?
Dat voel je toch in je lijf, in je hoofd en overal.
Vroeg of laat zullen ze je in de steek laten en je afwijzen.
Geef...je...niet....over....
Schoppen...slaan....krijsen....gooien...pijn doen....
Afgewezen!

maandag

Dirk de Wachter: Pleidooi voor een beetje ongelukkig zijn



Helemaal niet gek dit pleidooi voor een beetje ongelukkig zijn. Veel mensen denken in een maakbare wereld te leven. Maar niets is minder waar. Iedereen krijgt teleurstellingen op z´n weg en zal daar mee moeten leren leven.
Hoe kan een kind leren om teleurstellingen te verwerken als die altijd voor hem worden weggenomen? Gaat hij dan niet denken dat het raar is om iets niet te kunnen of dat iets eens mislukt? De wereld is niet maakbaar en dat mag een kind al jong ervaren, alleen al om weerbaar te worden.

zaterdag

Mozart: Eine kleine Nachtmusik



Ik was 11 jaar toen ik de schoonheid van klassieke muziek ontdekte. Ik had een vriendin en zij woonde in een groot wit vrijstaand huis. Alleen al de kelder was gigantisch. Althans vanuit het gezichtspunt van een 11-jarige. Ergens in het huis was een tussenkamer, die volstond met stoelen en tafeltjes. Ook stond er een platenspeler met een stapel LP´s en singletjes.
Op een dag mochten we plaatjes draaien en we draaiden de single Eine Kleine Nachtmusik van Mozart. Dat kwam binnen bij mij, wat een mooie muziek. Kippenvel had ik.

Telkens als ik 1 van de 4 delen van deze muziek hoor, denk ik terug aan die keer dat ik dat voor het eerst hoorde. Ik zie me zelfs nog zitten op 1 van de vele oude stoelen in dat kamertje.
Heb jij dat ook?