maandag

Waarom niet bij mama?


Het dringt niet goed door bij onze pleegdochter. Dat ze niet meer bij mama gaat wonen wil er maar niet in. Ook logisch; want zoiets bedenk je als 5-jarige niet en je begrijpt het niet.
Laat staan dat je dat wilt.
Ze weet dat ze tijdelijk bij ons woont, een soort vakantie, zeg maar.
Maar steeds vraagt ze: Wanneer komt mama mij halen?

Ik geef dan als antwoord: Weet je nog dat die mevrouw hier was? En dat jullie gespeeld hebben met die poppetjes? Wat heeft ze je toen uitgelegd. Heel ontwijkend komt toch het verhaal: die mevrouw zoekt een nieuwe papa en mama voor mij en mijn broertje. En mama komt mij bezoeken.

Vorige week maakte ze bovenstaande tekening: Mama kan niet meer bij mij komen en ik niet bij mama. Er staat een groot hek om mij heen.

Gisteren waren we op bezoek bij JJ, die nu in een perspectiefbiedend pleeggezin woont en ook niet bij zijn mama. Op de terugweg drong het plotseling heel hard tot haar door: Dat gaat mij ook gebeuren.
Vanmorgen vroeg ze weer, waar ze ging wonen als ze bij ons weggaat: In je nieuwe pleeggezin, dat die mevrouw voor jullie gaat zoeken.

Waarom niet bij mama?
Ze huilde. Voor het eerst huilde ze om haar eigen situatie.
Ik heb geprobeerd haar te troosten, maar wat valt er te troosten als je leven een wending neemt die je niet wilt?

Ze voelt zich gevangen, zoals op de tekening te zien is.