maandag

Een kind dat niet speelt


Ons pleegzoontje Tom woont 2 jaar bij ons, is bijna 4 jaar en ik verheug me op de dag dat hij naar school zal gaan. Zijn gedrag is veeleisend en grensoverschrijdend. Hij komt vrijwel niet tot spelen en het lijkt er op of zijn grootste doel is mijn aandacht op een negatieve manier naar zich te trekken. Hier volgt een halve dag uit zijn leven.

Het begint al fout, ik zie het aan zijn ogen; een boze blik, hij wil me ook niet aankijken. Ik negeer het en zeg dat hij mag aankleden en daarna naar beneden mag gaan. NEE!! gilt hij, kan ik niet. Hij begint wild over de overloop te dollen en rare geluiden te produceren. Onze oudste zoon, 14, slaapt nog, want hij is een paar lessen vrij vanmorgen. Ik pak zijn stapeltje kleren, duw die in z'n handen en zeg hem naar beneden te gaan - aankleden in de woonkamer bij papa die al zit te eten. Langzaam loopt hij de trap af en begint "hartverscheurend" te brullen. Even later hoor ik dat pleegvader het verder regelt. Hij krijgt het zelfs uit hem waarom hij naar beneden gestuurd werd door mij.
Als alle kinderen beneden zijn gaan we eten. dat verloopt meestal rustig, want ons jongetje is dol op eten.
Tegen half 9 is het tijd om dochter van 6 naar school te brengen. Ik hoef Tom niet mee te nemen, omdat onze zoon inmiddels beneden is en nog niet naar school hoeft. Hij zal even oppassen. Ik zet Tom aan zijn speeltafeltje met de duplo. Hij moet daar blijven zitten en spelen terwijl ik weg ben. Nog voor ik weg ben, bouwt hij in een record tempo een huisje. Zag ik exact datzelfde huisje gisteren en eergisteren ook al niet?
Zo!! Klaar met spelen, zegt hij en hij wil opstaan. Nee, zeg ik, jij blijft hier zitten spelen totdat ik terug ben. Hij is boos, heel erg boos en laat dat zien door een boze blik en te gaan zitten met zijn gezicht in z'n handen.
Als ik terug ben, zit hij nog zo en blijkt dat 20 minuten volgehouden te hebben.

Tom mag z'n schoenen aan gaan doen om buiten te kunnen spelen. Hij start een drama over het niet aan kunnen doen van z'n schoenen. Zijn schoenen worden door de kamer gegooid en hij kijkt van mij weg. Armen over elkaar. Ik zeg: Dan maar niet, ga maar weer aan je tafeltje zitten en nog iets van de duplo bouwen. Ik heb het nog niet gezegd of zijn schoenen zijn al aan.
Hij gaat buiten fietsen op z'n driewielertje. Hij kent z'n plek waar hij mag komen, benoemt dat als ik vraag tot hoever hij mag komen en gaat fietsen. na een paar meter stapt hij af, pakt een stok die daar ligt en gaat zo hard mogelijk op z'n fietsje slaan. Omdat er een auto vlakbij geparkeerd staat, vrees ik het ergste. Ik ren erheen en kan nog net op tijd de auto voor een paar deuken behoeden. Ik pak de stok af en hij gaat weer fietsen.
Een paar minuten later komt hij terug, lacht en zegt lief: Ik heb een bloemetje voor je geplukt. Hij geeft me een boterbloem. Net op het moment dat ik dankjewel wil zeggen, zie ik in z'n andere hand, achter z'n rug, een grote afgerukte tak van een struik van de buren. (O, nee, niet weer)
Als ik vraag of hij dat gedaan heeft krijg ik (natuurlijk) geen antwoord. Ik sluit het hekje, zodat hij niet meer weg kan. Alleen nog maar in de tuin spelen. Even later zegt hij: Nieuwe stok geplukt. Ja, maar dit is geen stok, maar de struik van de buren.
Omdat hij nu niet meer het hekje uit mag, weet ik dat hij dit niet zomaar zal doen. Hij komt nu elke 2 minuten met een smoes: Plassen, vieze neus, nog geen drinken gehad, eng beestje gezien, dit gaat maar door. Inmiddels is het half 11 en ben ik alleen nog maar met Tom bezig geweest. Ik ga wat met hem drinken, spelen en een boekje lezen. Dit gaat goed, want ik ben dan echt wat met hem aan het doen.
Hij gaat weer naar buiten, maar is absoluut niet van plan te gaan spelen. De keukendeur staat open, zodat hij continue met mij in verbinding staat. Tom begint heen en weer te rennen: binnen, buiten, binnen, buiten. Ik duw hem naar buiten en doe de deur dicht. Foute boel, na 2 minuten staat hij ergens op en slaat met een steen op het keukenraam. Ik zet z'n tafeltje met stoeltje buiten en laat hem maar weer met de duplo spelen. Hij begint keihard te huilen. Als ik naar binnen loop bouwt hij weer in een hoog tempo hetzelfde huisje wat ik hem al weken zie bouwen. En ja hoor, even later roept hij: Kom kijken, huisje gemaakt. Als ik niet direct kijk, gaat hij harder roepen en blijft dit doen tot ik kom kijken.
Daarna staat hij op en loopt heen en weer roepend bij de keukendeur dat hij klaar is met spelen.
Als hij even later op de grond gaat liggen, is het tijd om in te grijpen, want hij kan zichzelf binnen 2 minuten in slaap laten vallen. Dat heb ik nog nooit gezien bij een ander kind, maar hij kan het. Ik neem hem maar weer mee naar binnen, het is toch bijna tijd om een boterham te gaan eten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten