Een kind in nood
Ik ben pleegmoeder geweest van getraumatiseerde en ernstig mishandelde en misbruikte kinderen. Soms kon ik veel bereiken met een kind. Door er te zijn, te laten zien, dat er ook ouders zijn, die wel te vertrouwen zijn en veel structuur te bieden. Soms bereik ik het kind niet en zal ze, ondanks mijn inspanningen ergens anders naar toe moeten, want dan kan ik niet verder. Ik voel me dan niet alleen erg onmachtig, maar weet ook, dat de hulp, die ze hard nodig heeft nog jaren op zich zal laten wachten: de wachtlijsten in Nederland zijn lang, heel lang.
Een aantal jaar geleden kwam ze in mijn gezin: een meisje van net 10 jaar. Ze keek je niet aan, haar blik was dof. Een half jaar geleden was ze samen met haar jongere broertje uit het gezin gehaald. Ze had op school gepraat met haar beste vriendinnetje. Ze had een gevaarlijk geheim verteld en gezegd, dat ze het aan niemand mocht vertellen: haar broer had sex met haar en haar moeder sloeg en schopte haar elke dag. Haar vriendin beloofde het aan niemand te vertellen, maar kon haar belofte niet houden. Ze had het toch aan haar moeder verteld, huilend en helemaal overstuur: een moeder, die altijd schopte en sloeg en een broer, die sex met je had?
De ouders lichtten maatschappelijk werk van de school in en die had nu eindelijk de kans om de politie in te schakelen. Al jaren was dit gezin verdacht, vermoedde men, dat er dingen gebeurden, die het daglicht niet konden verdragen. Maar er was geen bewijs en men liet zich door de manipulerende moeder inpakken.
Door de aangifte van de school kwam Jeugdzorg in actie, haalde de kinderen bij de school op en bracht ze in een crisis-opvanggezin. Moeder en broer werden opgepakt, nadat de kinderen in de verhoorstudio van de afdeling Jeugd- en Zedenzaken waren gehoord. Moeder en broer werden opgepakt, verhoord en moesten zich voor de rechter verantwoorden. Ze kregen 2 jaar gevangenisstraf. In het crisisgezin verbleven ze een half jaar. Het was een kind met vreemd gedrag: aan de ene kant erg vrij, niet wetend, wat je bij andere mensen wel of niet kon doen, ze ging haar eigen gang en kon niet leren. Ze leken helemaal niet te begrijpen waar alles over ging.
Na een half jaar kwam het meisje in ons pleeggezin. Ze speelde niet, liep als een zombie door ons huis of achter me aan. Ik ben een aantal keer erg geschrokken, omdat ze plotseling achter me stond, niets zeggend, naar beneden kijkend.
We maakten vreemde dingen mee: ze wist weinig of niets van het gewone leven: tafel dekken? ze scheen niet te weten wat er allemaal op tafel moest. Tafel afruimen? hoe kreeg je die chaos aan borden, bestek en pannen in de keuken. Ze stapelde maar en liep maar heen en weer. Ze kende weinig soorten voeding, het leek wel of alles nieuw was. In het verkeer fietsen met haar was levensgevaarlijk, ze slingerde van links naar rechts, gaf niemand voorrang en wist niet hoe je veilig op een rotonde moest fietsen. Het leek wel of ze andere verkeersdeelnemers helemaal niet zag.
Ze werd op een speciale school geplaatst, maar leren was niet interessant. Haar hoofd zat vol en er kon niets meer bij. Na 3 jaar is ze geen zombie meer, maar nog steeds wereldvreemd. Met moeite heeft ze groep 8 bereikt, maar de leerstof was steeds minimaal, ik denk, dat ze nauwelijks groep 6 heeft bereikt met leren. Haar woordenschat is laag, als ze me iets vertelt, heeft ze het steeds over dinges, dat ding daar of dat groene ding achter de rode. Onbegrijpelijk als je niet weet waar ze het over heeft. Haar zelfbeeld is laag. Haar concentratie ook, ze houdt wat ze doet niet langer dan 10 minuten vol, heeft er dan ook helemaal geen plezier meer in. Ik denk, dat ze helemaal geen plezier in haar leven heeft. Het is overleven. Voor ons als pleeggezin is dit een onhoudbare situatie. Ze wordt opgegeven voor een groot onderzoek bij de kinderpsychiatrie: wachtlijst 9 maanden. Help en dat is alleen het onderzoek nog maar. Na het onderzoek komt een advies wat het beste voor haar is, waar ze zal gaan wonen en welke therapie ze zal krijgen. Ook die zaken hebben een lange, lange wachttijd.
Zoveel kinderen zijn er in nood. In Nederland!
Mishandeld en misbruikt
Een aantal jaar geleden kwam ze in mijn gezin: een meisje van net 10 jaar. Ze keek je niet aan, haar blik was dof. Een half jaar geleden was ze samen met haar jongere broertje uit het gezin gehaald. Ze had op school gepraat met haar beste vriendinnetje. Ze had een gevaarlijk geheim verteld en gezegd, dat ze het aan niemand mocht vertellen: haar broer had sex met haar en haar moeder sloeg en schopte haar elke dag. Haar vriendin beloofde het aan niemand te vertellen, maar kon haar belofte niet houden. Ze had het toch aan haar moeder verteld, huilend en helemaal overstuur: een moeder, die altijd schopte en sloeg en een broer, die sex met je had?De ouders lichtten maatschappelijk werk van de school in en die had nu eindelijk de kans om de politie in te schakelen. Al jaren was dit gezin verdacht, vermoedde men, dat er dingen gebeurden, die het daglicht niet konden verdragen. Maar er was geen bewijs en men liet zich door de manipulerende moeder inpakken.
Opgepakt en veroordeeld
Door de aangifte van de school kwam Jeugdzorg in actie, haalde de kinderen bij de school op en bracht ze in een crisis-opvanggezin. Moeder en broer werden opgepakt, nadat de kinderen in de verhoorstudio van de afdeling Jeugd- en Zedenzaken waren gehoord. Moeder en broer werden opgepakt, verhoord en moesten zich voor de rechter verantwoorden. Ze kregen 2 jaar gevangenisstraf. In het crisisgezin verbleven ze een half jaar. Het was een kind met vreemd gedrag: aan de ene kant erg vrij, niet wetend, wat je bij andere mensen wel of niet kon doen, ze ging haar eigen gang en kon niet leren. Ze leken helemaal niet te begrijpen waar alles over ging.Na een half jaar kwam het meisje in ons pleeggezin. Ze speelde niet, liep als een zombie door ons huis of achter me aan. Ik ben een aantal keer erg geschrokken, omdat ze plotseling achter me stond, niets zeggend, naar beneden kijkend.
Vreemd gedrag
We maakten vreemde dingen mee: ze wist weinig of niets van het gewone leven: tafel dekken? ze scheen niet te weten wat er allemaal op tafel moest. Tafel afruimen? hoe kreeg je die chaos aan borden, bestek en pannen in de keuken. Ze stapelde maar en liep maar heen en weer. Ze kende weinig soorten voeding, het leek wel of alles nieuw was. In het verkeer fietsen met haar was levensgevaarlijk, ze slingerde van links naar rechts, gaf niemand voorrang en wist niet hoe je veilig op een rotonde moest fietsen. Het leek wel of ze andere verkeersdeelnemers helemaal niet zag.Ze werd op een speciale school geplaatst, maar leren was niet interessant. Haar hoofd zat vol en er kon niets meer bij. Na 3 jaar is ze geen zombie meer, maar nog steeds wereldvreemd. Met moeite heeft ze groep 8 bereikt, maar de leerstof was steeds minimaal, ik denk, dat ze nauwelijks groep 6 heeft bereikt met leren. Haar woordenschat is laag, als ze me iets vertelt, heeft ze het steeds over dinges, dat ding daar of dat groene ding achter de rode. Onbegrijpelijk als je niet weet waar ze het over heeft. Haar zelfbeeld is laag. Haar concentratie ook, ze houdt wat ze doet niet langer dan 10 minuten vol, heeft er dan ook helemaal geen plezier meer in. Ik denk, dat ze helemaal geen plezier in haar leven heeft. Het is overleven. Voor ons als pleeggezin is dit een onhoudbare situatie. Ze wordt opgegeven voor een groot onderzoek bij de kinderpsychiatrie: wachtlijst 9 maanden. Help en dat is alleen het onderzoek nog maar. Na het onderzoek komt een advies wat het beste voor haar is, waar ze zal gaan wonen en welke therapie ze zal krijgen. Ook die zaken hebben een lange, lange wachttijd.
Zoveel kinderen zijn er in nood. In Nederland!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten