Gevoelens van kinderen

Het gebeurt niet altijd: respect hebben voor de gevoelens van kinderen. Over het algemeen worden de emoties van kinderen afgedaan als kinderachtig en dus: van geen belang. Volwassenen lachen om de pogingen van kinderen om vriendschap te sluiten of op een andere manier zijn gevoelens te tonen voor anderen. Kindertranen zijn voor veel volwassenen een reden om te lachen.

Hoe gaan we met kinderen om?

Wij durven dingen over kinderen te zeggen, die ondenkbaar zouden zijn als het over volwassenen ging. We bekritiseren de manier waarop een kind de dingen bekijkt of hoe hij zich gedraagt. We richten de aandacht op de fouten van een kind en bestoken hem met kritische woorden en doen dat ook nog in het bijzijn van andere kinderen en volwassenen. Vaak voelen we ons vrij alles over het kind met een ander te bespreken, zijn eerlijkheid, zijn dromen, zijn gedachten en zijn vriendschappen. We geven een kind vaak adviezen, zonder dat hij erom vraagt. We vinden, dat een kind ons moet geloven en doen wat we zeggen. Allemaal voor zijn eigen bestwil.

Omstandigheden en gevoelens

Toch is het niet zo moeilijk een lijst te maken van dingen, waar zowel volwassenen als kinderen heel boos of verdrietig over kunnen worden. Jaloezie, liefdeloosheid, angst, onrechtvaardige kritiek, plannen, die mislopen, bedreiging en geweld, verlies van een geliefd persoon. Wat maakt het nu, dat als deze dingen een volwassenen overkomt, dat men hem dan serieus neemt en wanneer het een kind overkomt, men het soms wat lacherig afdoet? De onderscheidende factor is macht. Kindergevoelens zijn minder belangrijk, want een kind heeft geen macht en heeft niets te zeggen. Dit is het zwakke punt in de relatie tussen volwassenen en kinderen. Het is of de volwassen wereld denkt een risico te lopen als men de kinderen serieus gaat nemen. Om er voor te zorgen de controle te houden? Zowel racisme, sexisme en respectloos behandelen zijn uitingen om de controle te behouden. Wat is dan respectloos? De nietigverklaring van gevoelens en zeggen, dat is kinderachtig en dus minderwaardig.

Gevoelens aanvaarden

Dat volwassenen zo vaak ongeduldig naar kinderen zijn kun je gooien op het snelle en moderne leven. Vroeger was de samenleving eenvoudiger en minder snel. De gezinnen waren zo ingericht, dat er altijd een ouder beschikbaar was om te luisteren naar kinderen. Maar ook vroeger was er niet veel belangstelling voor de gevoelens van kinderen. Dat kinderen erg boos kunnen zijn is niet onbekend. Sommige kinderen kunnen door woedeaanvallen veel aandacht krijgen. Meer maatschappelijk aanvaardbaar , maar niet minder schadelijk, is dat het kind geleerd heeft zijn boosheid te beteugelen, te verbergen of net te doen alsof er niets aan de hand is, zodat zijn gvoel niet ontkent of bespot wordt.

Vrij voelen

Iedereen wil het geluk voor zijn kinderen. Toch blijft vaak het gedrag van het kind naar de buitenwereld balangrijk als graadmeter van het gezin. Het kind moet zich goed gedragen, want anders.. ben ik niet goed genoeg als moeder of vader. Het gedrag van het kind kan een bedreiging vormen voor het mooie gezinnetje, dat men wil zijn. Veel volwassenen vinden kinderen maar onredelijk, koppig en oncontroleerbaar. Als ouders zich boos maken om het gedrag van hun kind zegt dat eigenlijk erg veel van hun eigen kinderachtigheid. Een kind kan niet kiezen om volgens de volwassen regels te spelen. Hij weet in feite niet eens hoe die regels zijn. Een kind voelt zich vrij, vrij om te uiten en te zeggen wat hij denkt en voelt, maar wij zetten daar zo vaak de rem op, omdat we niet echt hebben geleerd respect te tonen voor onze eigen gevoelens. En uit angst voor die gevoelens hebben we ze kinderachtig genoemd.
Een kind leert over zichzelf te denken en met andere mensen om te gaan. zoals de ouders met hem omgaan. Als alle gevoelens begrensd worden of als minderwaardig bestempeld worden, hoe kan een kind zich dan vrij ontwikkelen en worden wie hij is?