Een meisje met een verleden

Op een dag kwam het verzoek om een verwaarloosd en mishandeld meisje van een jaar of 11 op te nemen. Na een paar weken moest ik een verslag schrijven van alles wat ik bij haar zag, of niet zag.

Ze komt erg onzeker over: ze weet weinig, zelfs de normale huis- tuin- en keukendingen zijn voor haar nieuw. Ze vraagt veel dingen, die de meeste kinderen van 10 wel weten. Kent weinig woorden en begrippen. Kan geen klok kijken, weet niet aan welke kant van de weg je moet fietsen.  Als er een auto op het fietspad staat waar zij juist moet fietsen, rijdt ze zomaar naar de overkant: Dat fietspad is nog leeg, kijk maar.  
Ze is een rustig en lief meisje, dat bereid is te helpen, zowel naar mij toe als naar de kleinere kinderen. Is niet opgewassen tegen het pubergeweld in ons gezin, voelt zich dan nog onzekerder.

Is gelijkmatig van karakter, niet snel boos, ook niet snel verdrietig.

Ze maakt zich onzichtbaar, het ene moment staat ze naast je, het volgende moment is ze weg. Sluipt door het huis, je weet nooit waar ze is. Ze vindt het makkelijker om met de kleintjes te spelen dan met de grotere kinderen. Maar naar de kleinere kinderen  neemt ze de moederrol op zich. Ze wil hen laten doen wat zij zegt, is constant aan het corrigeren of hen aan het leren zich aan de regels te houden op een juffentoontje.

Ze komt moeilijk tot spelen, loopt maar wat door het huis. Ik deel dan haar dag in stukjes van een half uur, waarin ze dan mag kiezen uit twee dingen, bv je gaat nu skeeleren.

Dan kan zichzelf goed vermaken, vooral met buitenspelen. Ze gaat graag een eind wandelen of fietsen. Is ook altijd in voor winkelen.

Af en toe zit ze wezenloos voor zich uit te staren, ook krijgt ze een wazige blik als ze gecorrigeerd wordt door mij. Ze kijkt dan langs me heen en haar ogen worden glazig. Ze staat dan letterlijk verstijfd door me heen te kijken. Als ik haar nu wat wil (af)leren, begin ik met zeggen, dat ik niet boos ben en vertel haar in zo min mogelijk woorden wat ik te zeggen heb. Ik moet ook niet teveel zinnen gebruiken, want na 3 zinnen is haar aandacht weg of zegt ze: Wat zei je nou? Ze is wel heel gemotiveerd om veel te leren. 

De tafel afruimen was voor haar de eerste keren een ramp: ze zag echt niet hoe je die chaos een beetje geordend in de keuken moest krijgen. Toen ik haar vertelde, dat ze eerst bv alle borden moest stapelen en wegbrengen, daarna alle bekers en daarna de messen, enz. enz. was ze zichtbaar opgelucht, dat je zelfs van chaos iets ordelijks kon maken. Ze vroeg me hoe ik dat allemaal wist.

Tussen het begrijpen van een opdracht en het doen zit bij haar een kloof. Vaak laat ik het haar herhalen, ze begrijpt het wel, maar doet het vervolgens niet.

Haar concentratie is altijd van korte duur. Ze ziet en hoort alles wat niet nodig is en hoort en ziet niet wat wel nodig is.

Overlevingsstrtegieën: verdwijnen, er niet zijn, ja zeggen en vervolgens niet doen.

Dat wordt nog hard werken met dit meisje.