Een verslag over pleegdochter BB. Ik denk, dat de angst en onzekerheid bij haar zo groot zijn, dat die haar recties bepalen op gebeurtenissen en op mensen. Dat zit natuurlijk ook in haar en is, denk ik, versterkt door haar vervelende levenservaringen. Door haar driftbuien ben ik begonnen met haar op schoot te nemen. Ik zeg dan dat ik haar lief vind en dat ze de dingen ook gewoon kan vragen. Als ze haar zin niet krijgt of als er iets niet lukt, krijgt ze een enorme driftbui, die lang kan duren. Als ik haar dan naar haar kamer stuur krijgt ze de indruk altijd gestraft te worden. Ik moest dus iets anders bedenken.
Ondanks het feit, dat ze de afgelopen week geen driftbuien heeft gehad, blijft ze zeer krampachtig in haar (lichamelijk) contact zoeken naar ons. Ze zit dan op schoot met haar hoofd naar beneden, vuisten gebald en zegt soms: niet doen, ik wil niet op schoot, maar ze blijft wel zitten en zegt even later: ik vind jou een lieve mama.
Een van de gevolgen van mijn nieuwe benadering is, dat ze me regelmatig mama noemt. Voor moeder misschien niet leuk, maar voor haar kennelijk toch belangrijk.
Gisteren maakte ze het bij het buitenspelen zo bont met het wegsmijten van speelgoed en het schreeuwen naar de andere kinderen, dat ik haar toch even naar haar kamer heb gedaan. Daar kreeg ze geen driftbui, wel mopperde ze op mij: je doet me altijd pijn en ik mag nooit iets van jou, mijn eigen mama is veel liever, enz.
Daarna wilde toch even bij me zitten en en is weer gaan spelen. dat ging een half uur goed en toen begon het geschreeuw en gesmijt weer. het liep tegen etenstijd en ik heb haar op haar kamer laten eten, zodat ze niet de kans zou krijgen, om haar scenes te verergeren onder het eten. Na het eten heeft ze met pleegvader achter de computer gezeten en was ze heel gezellig, is ook lief naar bed gegaan.
Woensdagavond belde haar moeder (belregeling). Jammergenoeg vroeg ze alleen aan BB of vader nog geweest was en zei ze: nog een paar nachtjes en dan haal ik je weer op. BB moet dat niet een week van te voren weten, want dan stopt ze met funktioneren en is in gedachten dan alleen met moeder bezig en hoelang het nog duurt.
In het pleegzorgverslagwordt geschreven, dat loyaliteitsproblemen geen grote rol lijken te spelen. Ik denk, dat die toch groter zijn, dan goed is voor haar. Ook al werkt moeder goed mee, moeder zit toch reuzegroot in het hoofd en hart van BB. Ook iets wat in haar zit en daarom moet ik mijn "moederrol" zo bevechten, denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten