Toen ik mijn pleegkinderen wilde opgeven, bleek de wachttijd zeker anderhalf jaar te zijn. Dat betekent dus dat een tijdelijk pleegkind nooit aan de beurt zal zijn. Tegen de tijd dat er een plekje is, is het kind weer weg.
Maar ik hoorde van een alternatief. Tenminste, dat werd me gezegd. Er was de mogelijkheid om EE op te geven op de Spielgruppe, gewoon in Millingen. Het kon niet beter, dacht ik. Al snel hoorde ik dat het anderhalf uur in de week was. Dat kon toch niet waar zijn, is het kind net aan het spelen, moet het weer naar huis.
Deze morgen ging ik met de kinderen naar de Spielgruppe. Ik dacht EE af te zetten en snel met JJ naar de winkel te gaan. Misgedacht: het is wel de bedoeling dat je als moeder erbij blijft. Nee, we spelen niet echt met speelgoed of zo, we zitten in de kring, zingen liedjes, maken muziek en dansjes. Alles via een bepaalde structuur. Moeders zorgen voor hun eigen kind. Ik mocht JJ ook wel mee laten doen.
Ja, zie je het al voor je, twee kinderen die al moeilijk te structureren zijn en die dan anderhalf uur moeten meedoen met zingen, dansen en spelletjes doen? Met al die kinderen en al die moeders?
Dat gaat echt niet lukken, EE zal er alles aan doen om in het middelpunt te staan van de belangstelling. Hij zal er alles voor doen om net dat te doen wat niet de bedoeling is, met JJ op sleeptouw...
Ik ben maar weer gegaan met een gillend en krijsend kind, ik had hem immers wat beloofd.
Ik hoef dit echt niet te proberen. Deze onthechte kinderen laten zich niet zomaar structureren, in een groep mensen nog wel.
Thuis doe ik er alles aan om de dag zo duidelijk mogelijk te maken en ze aan structuur te laten wennen. Dat gaat de laatste tijd redelijk goed, omdat ik voet bij stuk hou en er geen afleiding is van andere mensen. De driftbuien zijn bijna verdwenen. En dat wil ik graag zo houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten