Vraag van pleegmoeder aan kinderpsychologe:
Ik ben pleegmoeder (gezinshuis) en zorg oa voor een meisje, dat 7 jaar geleden bij ons geplaatst werd met het vermoeden, dat ze door vader sexueel misbruikt zou zijn. Dat vermoeden werd al snel zekerheid. We hebben signalen, spel, tekeningen en verhalen gehoord, die verschrikkelijk waren. Al snel zagen we dissociatief gedrag. Om een lang verhaal kort te houden, kan ik zeggen, dat het met het meisje beter gaat dan de prognose 7 jaar geleden was. Ze is nu nu 13 jaar en dan gaat het spannend worden. Het dissociatieve meisje heeft nog steeds meerdere kanten. Aan de ene kant is ze nog een klein kind, aan de andere kant heb ik sinds een maand allerlei rampspoed op internet/ mail weg moeten halen. Ze had een eigen web-log gemaakt en daar een pornoverhaal op geschreven, dat niet mis was. Verder had ze zich op een tig aantal dating-sites aangemeld en krijgt nu de meest zieke pedo-achtige sexmaniakken op haar mailadres. Ik heb ze allemaal een niet mis te verstane mail gestuurd en ze houden zich koest. Na een gesprek met haar, waarop ze keurig gepaste antwoorden geeft, heb ik gedacht er goed aan te doen haar een paar maanden een internetloos leven aan te bieden. Dat lost natuurlijk het probleem niet op, maar geeft even rust. Tot mijn verbazing reageerde ze heel opgelucht en ineens is ze weer aan het spelen.
Mijn vraag: Ik weet heel veel van sexueel misbruik en de gevolgen ervan. Ik vang de signalen van de kinderen op en weet adequaat te handelen. Toch zou ik meer willen weten, over signalen of hoe zij zich voelen in de puberteit, zodat ik er goed op reageer, of waarom doet zo'n kind dat op internet (of schrijft ze over iets dat ze al echt doet?), terwijl ze het toch verschrikkelijk vond wat haar vader deed.
Antwoord:
Beste pleegmoeder,
Wat een zegen dat deze kinderen jou hebben! Je ziet maar weer hoe
prettig kinderen grenzen vinden. En hoe dit meiske moest gaan om te
horen dat ze echt de moeite waard was om dat niet mee te maken.
Er is wel het een en ander aan literatuur, maar ik vind dat ze juist dit
soort gedrag slecht verklaren. In het werk van M. Delfos kom je wel wat tegen (Dat
nare gevoel; hoofdstuk over trauma en het hoofdstuk over seksueel
misbruik in het boek: Kinderen en gedragsproblemen).
Ik zal je proberen iets mee te geven: Als een kind zoiets heeft
meegemaakt wil het vooral dit nooit mee meemaken. De angst voor
herhaling is enorm. Daarom heeft een kind schuldgevoelens, want schuld
betekent dat je iets gedaan hebt waardoor het gebeurd is en dat je dat
dus kan nalaten waardoor het niet gebeurt. Het kind moet veiligheid
onderzoeken. Dat betekent dat het kind moet onderzoeken wanneer het wel
en niet gebeurt. Op internet is zij dus bezig zich wervend te gedragen
om te kijken wat er gebeurt: en ja haar angst wordt bewaarheid, het is
er zo weer. Wie doet dat nu wel en wie niet? Hoe moet ze nu een veilige
wereld maken, dat zijn de vragen waar zij mee bezig is onbewust.
Jouw grens en jouw afwijzing van hun gedrag betekent dat zij leert: er
zijn twee soorten mensen goede en kwaden. Het is niet anders, ze moet
toch opletten op de wereld, de onveiligehied zit op de loer.
Het is belangrijk dat zij leert hoe ze daarmee om moet gaan. Dat ze zelf
al vrij snel in de gaten had dat het niet klopte en dat ze het
mnisschien wel creeps vond. Waar het om gaat is haar te leren dat ze het
beste kan aanvoelen en dat ze dus veilig is als ze dan zich omdraait en
gaat.
Hopelijk heb je hier wat aan,
Wat een zegen dat deze kinderen jou hebben! Je ziet maar weer hoe
prettig kinderen grenzen vinden. En hoe dit meiske moest gaan om te
horen dat ze echt de moeite waard was om dat niet mee te maken.
Er is wel het een en ander aan literatuur, maar ik vind dat ze juist dit
soort gedrag slecht verklaren. In het werk van M. Delfos kom je wel wat tegen (Dat
nare gevoel; hoofdstuk over trauma en het hoofdstuk over seksueel
misbruik in het boek: Kinderen en gedragsproblemen).
Ik zal je proberen iets mee te geven: Als een kind zoiets heeft
meegemaakt wil het vooral dit nooit mee meemaken. De angst voor
herhaling is enorm. Daarom heeft een kind schuldgevoelens, want schuld
betekent dat je iets gedaan hebt waardoor het gebeurd is en dat je dat
dus kan nalaten waardoor het niet gebeurt. Het kind moet veiligheid
onderzoeken. Dat betekent dat het kind moet onderzoeken wanneer het wel
en niet gebeurt. Op internet is zij dus bezig zich wervend te gedragen
om te kijken wat er gebeurt: en ja haar angst wordt bewaarheid, het is
er zo weer. Wie doet dat nu wel en wie niet? Hoe moet ze nu een veilige
wereld maken, dat zijn de vragen waar zij mee bezig is onbewust.
Jouw grens en jouw afwijzing van hun gedrag betekent dat zij leert: er
zijn twee soorten mensen goede en kwaden. Het is niet anders, ze moet
toch opletten op de wereld, de onveiligehied zit op de loer.
Het is belangrijk dat zij leert hoe ze daarmee om moet gaan. Dat ze zelf
al vrij snel in de gaten had dat het niet klopte en dat ze het
mnisschien wel creeps vond. Waar het om gaat is haar te leren dat ze het
beste kan aanvoelen en dat ze dus veilig is als ze dan zich omdraait en
gaat.
Hopelijk heb je hier wat aan,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten