Ik zit een kwartier met mijn pleegdochtertje van 15 maanden in de fietsen- en kinderwagenafdeling van de trein als er in Wesel een man en een vrouw instappen. Zo te zien een stel. Ze zijn nog niet zo heel oud, ik schat een jaar of 55/60. De man heeft een rollator en heeft duidelijk last van zijn linkerheup. Toch komt hij zeer zelfverzekerd over. Hij gaat zitten en schuift zijn rollator opzij en wijst naar de plek naast hem, gebiedt zijn vrouw daar te gaan zitten. Ze doet het en ik zie dat ze strak voor zich uitkijkt. De man slaat zijn arm om haar schouder en duwt met zijn hand in haar bovenarm. Even trekt ze met haar gezicht en ze schuift wat dichter naar hem toe. Ze blijft voor zich uitkijken, duidelijk onzeker met de hele situatie. Hij begint tegen haar te praten en moet steeds lachen om zijn eigen verhaal. Kijkt of zij ook lacht, zijn hand duwt steeds hard in haar bovenarm. Af en toe kan ze een klein lachje tevoorschijn toveren, verder blijft ze strak voor zich uit kijken.
Mijn pleegdochter krijgt intussen genoeg van het zitten in haar buggy en ik probeer haar zoet te houden met een koekje. Na een paar hapjes gooit ze het laatste deel op de grond. De man ziet dit, hij stopt met praten, staat op, pakt het stukje koek en stopt het in de mond van mijn pleegdochter. Hij zegt: Opeten, zoiets gooi je niet op de grond. De vrouw kijkt me aan, haar handen openen zich even alsof ze sorry bedoelt.
Het ging allemaal zo snel dat ik zelf verbijsterd ben en me afvraag wat er nu gebeurde. De man gaat verder met zijn verhaal en lacht om zichzelf. De vrouw kijkt naar de grond en probeert de onder de grip van haar man uit te komen.
Ze zal daar zeker een flinke blauwe plek hebben. Och, waarschijnlijk zit ze onder de blauwe plekken.
Een paar minuten later stappen ze uit. Mij achterlatend met de vraag: Waar was ik nu getuige van? Waarom liet ik toe dat hij zich met mijn kind bemoeide?
Waarom is deze vrouw nog bij hem?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten