In een zin beschrijf ik een kind met een behoorlijk hechtingsprobleem.
Een van de vervelendste dingen vind ik zijn gegil, gehuil en driftbuien als hij zijn zin niet krijgt. Natuurlijk werk ik daar hard aan, maar dit gedrag is toch behoorlijk hardnekkig.
Om hem tot spelen te krijgen heb ik een grote poster gemaakt met een aantal onderdelen, zoals: met duplo spelen, boekjes kijken, een tekening maken, buiten spelen en TV kijken.
Alleen TV kijken bevalt hem en dus beginnen we daarmee, ik zet de wekker en na een half uur moet hij dan bv buiten spelen. De TV gaat uit en EE en z´n pleegbroertje JJ, die een jaar jonger is dan hij en nu 3 weken bij ons woont, naar buiten. Ik vertel vlak voor het afgaan van de wekker dat hij straks naar buiten gaat, lief gaat spelen en niet gaat zeuren bij de schuifpui.
Dat moet ik wel zeggen anders levert het zeker een driftbui op, in ieder geval veel gezeur.
Als de EE en JJ buiten spelen zet ik de wekker pas als het echt te gek wordt of als ik merk dat hun gedrag de spuigaten uitloopt of ze elkaar alleen maar dwarsliggen.
Als ze lief buiten spelen zet ik natuurlijk geen wekker, maar dat gebeurt niet vaak, helaas.
Daarna laat ik hem een poosje TV kijken, terwijl ik hem weer voorbereid op wat na de wekker gaat komen. En wat ik verwacht van z´n gedrag.
Als ik dit niet doe en hem de vrije hand geef komt hij niet tot spelen. Dan rent hij door het huis en weer naar buiten, gooit van alles om, plaagt z´n pleegbroertje en schreeuwt steeds meer en harder.
Kan echt door het rooie lint gaan.
Zodra de wekker gaat begint hij Nee te gillen en regelmatig heeft hij een driftbui. Nee, nee en nog eens nee!
Soms vraag ik me af waar ik aan begonnen ben en soms denk ik: Wat is er toch met je gebeurd dat je je zo onveilig voelt en niet je kunt overgeven aan je spel? Dat je zelfs niet wilt spelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten