Omdat ik toch nog het een en ander nodig had wat in ons dorp niet te koop is, besloot ik vandaag naar Rees te fietsen. Mijn pleegzoon achterop en fietsen maar.
De heenreis viel mee, hij zag van alles wat zijn aandacht trok, zoals windmolens, koeien en paarden.
Winkelen vindt hij niet veel aan, zeker nu niet hij kan bepalen wat er gekocht wordt, maar ik. Dat was vroeger wel anders, vermoed ik, want hij kon aardig dwingend zeggen dat hij honger had en dringend een broodje wilde hebben. Of speelgoed wat hij wel leuk vond.
De terugreis was vermoeiend, hij had alles al gezien, zei hij. Hij zat maar te wiebelen met het gevolg dat ik af en toe slingerend over het fietspad ging.
We reden langs een boerderij met een geurende mesthoop. Hij pakte m´n jas beet en begon te schudden. Ik slingerde weer van links naar rechts. Hij gilde: Harder rijden Els, doorrijden, want het stinkt hier.
Wat een stadskind, hij komt uit Düsseldorf, hij is zulke lekkere plattelandsluchtjes niet gewend!
O, echt een stadskind zeg! Die boerenparfum ruik je op den duur niet meer hoor. Als je het maar vaak genoeg ruikt ...
BeantwoordenVerwijderen