Pleegzorg

Na 20 jaar pleegmoeder te zijn vraag ik me wel eens af waarom ik het volhou en nog steeds zo gemotiveerd ben. Dat is niet omdat de omgeving zo enthousiast is of de dat de pleegzorginstantie zo achter je staat. Als het moeizaam ging met een kind waren er niet zoveel mensen bij wie je even kon klagen. Het steevaste antwoord was: Je hebt er toch zelf voor gekozen?

Ja, je hebt zelf vrijwillig voor die kinderen gekozen... hoe vaak heb ik die zin niet gehoord? En nog wel in allerlei variaties: Je hebt zelf voor die man gekozen... je hebt zelf 5 kinderen genomen.... je bent toch zelf hier gaan wonen.... je hebt zelf die pleegkinderen genomen...

Natuurlijk iedereen maakt keuzes, maar als je de verknoeide kinderen van een ander neemt dan mag daar wel wat tegenover staan. Geld, sympathie, hulp enz.

Er zitten enkele mensen en hulpverleners tussen die dat doen en kunnen, maar de pleegzorginstanties en Jeugdzorg zijn  zo kortzichtig en zo vaak kindonvriendelijk. Ze werken met dossiers, niet met kinderen, zij hebben de opleiding gedaan en maken het beleid. Hebben in de meeste gevallen nog niet eens een pleegkind gezien, laat staan opgevoed. 

Ze geloven de verhalen dan ook vaak niet. Weten het zo vaak beter en hebben van die onuitvoerbare ideeën. (Hoewel er heel goede begeleiders en gezinsvoogden tussen zitten.)

Al deze mensen die voor de instanties werken, verdienen hun (soms riante) salaris aan het simpele feit, dat deze kinderen bestaan. Pleegouders, die het werk doen, emotioneel er soms aan onderdoor gaan, staan onderaan de pikorde en hebben weinig tot niets in te brengen. Moeten soms  een man met een titel dr. erbij halen om de instantie te overtuigen. 

Ik vind dat jammer, ben er zelf bijna aan onderdoor gegaan, omdat ik dacht te kunnen vechten tegen een instantie. Gelukkig kwam ik er op tijd achter dat dat niet kan. Zij liggen niet wakker van een beschadigd kind, maar jij wel. Zij hebben de theoretische kennis, jij het echte kind, dat zo wanhopig naar rust verlangt.

Ik vind het jammer als het zo gaat.

Ondanks dat blijf ik er van overtuigd dat het om kinderen in nood gaat en daar gaat mijn hart naar uit. Of het nu onmachtige ouders heeft waar het na een tijd weer naar teruggaat of dat het kind niet meer bij de ouders mag wonen. Zodra ik een telefoontje krijg van Jeugdzorg krijg of ik voor een paar weken/maanden voor een kind wil zorgen, gebeurt er iets met me. Wees welkom kleintje, we gaan er iets van maken!